<HR style="COLOR: #d1d1e1" SIZE=1> Bir sayfa kağıt alın ve bunu boru gibi kıvırım. Bu kağıttan boruyu bir elinizle tutun (mesela sol elinizle) ve bir ucunu sol gözünüze yaklaştırıp, içinden uzaktaki bir cisme bakın; bu arada sağ gözünüz kapalı olsun. Şimdi sağ avcunuzu sağ gözünüzün önüne doğru getirin, avcunuzun kenarı boruya değsin; artık sağ gözünüzü de açabilirsiniz. Uzaktaki cismi avcunuzun ortasındaki delikten net bir şekilde görüyorsunuz! (Eliniz gözünüzden 15-20 cm kadar uzakta olmalı.)
Ama nasıl?
Çözüm: Bir nesneye baktığınızda iki gözümüz de otomatik olarak o nesneye odaklanır; bu arada gözlerimizden birinin kapalı olması durumu değiştirmez. Bu durum gözlerimizin “uyumlu odaklanması” veya 'adaptasyonu” olarak adlandırılır. Sözü geçen deneyde, sol gözünüz uzaktaki bir cisme odaklanmıştır. Kapalı olduğu halde sağ gözünüz de sol ile uyumlu bir biçimde aynı uzaklığa odaklanır. Sağ avcunuzu gözünüzün önüne getirip, bu gözünüzü açtığınızda avcunuz bulanık yani odaklanmamış bir biçimde görünür. Başka bir deyişle sol gözünüz uzaktaki cismi kağıt borunun içinden net bir biçimde görürken, sağ gözünüz avcunuzu net olarak görememektedir. Bu da sizde uzaktaki cismi sağ avcunuzun ortasindaki delikten görüyormuşsunuz gibi bir etki yapar.
Durumu açıklığa kavuşturmak için deneyi tekrar yapın, ancak bu sefer özellikle avcunuza bakmaya çalışın. Bunu başardığınız-da avcunuz netleşecek ve ortasında delik olan avuç ve uzaktaki cisim yok olacaktır.